Η αιτιοπαθογένεια της νόσου δεν είναι ξεκάθαρη και η εξέλιξή της δε μπορεί να προβλεφθεί. Η κρατούσα άποψη είναι ότι η νόσος πυροδοτείται από το επαναλαμβανόμενο ιστικό τραύμα που συνεπάγεται το λύγισμα του όχι απολύτως σκληρού πέους στα πλαίσια δυσχερούς κολπικής διείσδυσης.
Σε πρώτη φάση αναπτύσσεται μια οξεία φλεγμονώδης αντίδραση στο λευκό χιτώνα του πέους (tunica albuginea), που τυπικά συνοδεύεται από τη δημιουργία ψηλαφητών οζιδίων ή πλακών που κάμπτουν προς την πλευρά τους το σώμα του πέους κατά τη στύση.
Σε δεύτερη φάση δημιουργείται ίνωση και σχηματίζονται σκληρές πλάκες που μπορεί να επασβεστωθούν (οστεοποίηση), οπότε και η νόσος σταθεροποιείται. Συχνά οι ασθενείς με νόσο του Peyronie εμφανίζουν και ίνωση της παλαμιαίας ή πελματιαίας απονεύρωσης (νόσος Ledderhose και Dupuytren).
Πώς εκδηλώνεται – Συμπτώματα;
Το κυρίαρχο ενόχλημα των ασθενών στα πρώτα στάδια της νόσου είναι ο πόνος στο πέος. Η ψηλάφηση του πέους προκαλεί αίσθημα τοπικής δυσφορίας και πόνο, ενώ η στύση είναι συνήθως επώδυνη. Ακολούθως γίνονται αντιληπτά μικρά μαλακά οζίδια ή πλάκες κατά μήκος του σώματος του πέους που τραβούν το πέος προς την πλευρά τους προκαλώντας κάμψη (στράβωμα) του κορμού του οργάνου κατά τη στύση.
Σπανιότερα ο ασθενής μπορεί να αναφέρει παραμόρφωση του πέους δίκην κλεψύδρας. Συχνά οι ασθενείς παραπονούνται για δυσκολία στην επίτευξη και διατήρηση της στύσης. Περίπου στους μισούς ασθενείς η κατάσταση σταθεροποιείται, ενώ στο 30%-50% αναμένεται να επιδεινωθεί στο μέλλον. Αυτόματη ύφεση της νόσου είναι σπάνια και αναμένεται να συμβεί σε ποσοστό 3%-13% των ασθενών.
Η παράξενη αυτή νοσηρή κατάσταση μπορεί να διαταράξει τον ψυχισμό του άνδρα προκαλώντας ανασφάλεια, εσωστρέφεια και κατάθλιψη δημιουργώντας την ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης. Είναι πολύ βασικό ο άνδρας να λαμβάνει από τον ανδρολόγο τη διαβεβαίωση ότι η νόσος είναι απόλυτα καλοήθης και δεν έχει καμία σχέση με τον καρκίνο.
